เรื่องดีๆ ในอินเตอร์เน็ท

บางอย่างเราผู้ใหญ่ คิดว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ แต่กับเด็ก กลับเป็นเรื่องแน่นอน เพราะว่าปีกอันไร้เดียงสาของพวกเด็ก ๆ ยังไม่หายไป 2006-4-6..... Katherine Commale อายุแค่ 5 ขวบ ดูสารคดีของทวีปแอฟริกา บอกว่า เฉลี่ย 30 วินาที ก็จะมีเด็กคนหนึ่งตายเพราะโรคมาลาเรีย เธอขดตัวอยู่บนโซฟา แล้วก็เริ่มนับนิ้ว 1-2-3-4..... ตอนเธอนับถึง 30 ก็สีหน้าตกใจ ตะโกนบอกแม่ว่า “แม่ ๆ เด็กแอฟริกาตายไปแล้ว 1 คน เราต้องทำอะไรสักอย่าง” แม่เธอก็เข้าหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต แล้วบอกแคตเธอรีนว่า “มาลาเรียเป็นโรคที่น่ากลัว เด็ก ๆ เมื่อเป็นโรคนี้ มักจะเสียชีวิต” “แล้วทำไมถึงเป็นมาลาเรีย ?” “มาลาเรียติดต่อโดยยุง แอฟริกามียุงเยอะมาก” “แล้วทำไงดี ?” “ตอนนี้มีมุ้งที่แช่น้ำยากันยุง เมื่อมีสิ่งนี้ ก็จะป้องกันคนไม่โดนยุงกัด” “แล้วทำไมพวกเขาไม่ใช่มุ้งแบบนี้ละ ?” “มุ้งนี้แพงเกินไปสำหรับพวกเขา ๆ ไม่มีปัญญาซื้อ” “ไม่ได้ เราต้องทำอะไรแล้ว” ผ่านไปหลายวัน แม่ได้รับโทรศัพท์จากครูที่ รร อนุบาล บอกว่า แคตเธอรีนไม่ได้จ่ายค่าขนม แม่ถามแคตเธอรีน เงินไปไหน “ถ้าหนูอยู่ รร ไม่กินขนม ปกติไม่กินจุกจิก ไม่ซื้อตุ๊กตาบาร์บี้ อย่างนี้พอจะซื้

credit : http://pantip.com/topic/32712841 ผมอยากเขียนเรื่องราวเล็กๆน้อยๆนี้ เพื่อเป็นแรงบันดาลใจ/แชร์ประสบการณ์ กับผู้ที่กำลังอยากเริ่มประกอบธุรกิจส่วนตัวที่ยังไม่รู้จะทำอะไร กล้าๆกลัวๆ เคล็ดลับง่ายๆที่ทำได้จริงไม่ต้องมโน ไม่ใช่สานต่อธุรกิจพ่อแม่ แต่ self madeได้เอง อาจเป็นตัวเงินไม่มากสำหรับหลายๆท่าน แต่มันมากสำหรับผม เริ่มเลยนะครับ  ก้าวที่ 1 สู่ความล้มเหลว ระหว่างทางผมขับรถไปส่งของให้ที่บ้าน เห็นตึกแพลตินั่มเปิดจองทำเล ผมจึงเข้าไปทำเรื่องขอเช่า ผ่านไปสองเดือนอีกไม่กี่วันก็จะเปิดตึกล่ะ จึงแวะเข้าไปถาม สุดท้าย จนท บอกน้องไม่เคยมีหน้าร้านขายจึงไม่มีสิทธิ ผมก็หมดหวัง แต่ผมก็อ้อนวอน จนท เห็นว่าเหลืออยู่แค่สี่ห้องที่ทำเลไม่สวย เลยถามน้องจะเอาไหม สรุปผมก็ได้มาหนึ่งห้อง (นี้ละครับดาวนำโชคดวงที่หนึ่ง คือ คุณได้ทำเลทองก็มีชัยไปกว่าครึ่ง) *** พอได้ปุ๊ปงานเข้า ใครจะช่วยทำ ผมจึงไปชวนให้พี่สาวลาออกจากงานประจำ แล้วให้ความหวังเข้าสุดฤิทธิ์ว่ามันจะเวิร์ค พี่สาวผมก็ร้องไห้ แล้วบอกว่าออกมาแล้วอย่าทิ้งกันนะ ผมก็บอกแน่นอน แต่ในใจผมยังไม่รู้จะเป็นไงเลย (คุณต้องมีหุ้นส่วนที่ความคิดพร้อมจะไปกับค

ชายคนหนึ่งเรียน มหาวิทยาลัยไม่จ บ พ่อแม่ก็เลยจัดก ารหาภรรยาให้ เมื่อแต่งงานแล้ วเขาก็สมัครเป็น ครูสอนหนังสือใน โรงเรียนประถมใก ล้บ้าน เพราะไม่มีประสบ การณ์การสอน สอนได้ไม่ถึงอาท ิตย์เขาก็ถูกโห่ ไล่จากเด็กนักเร ียน เมื่อกลับถึงบ้า น ภรรยาปลอบใจเขาว ่า  “แม้เราจะมีภูมิ อยู่เต็มท้อง บางคนเอาออกเป็น  บางคนเอาออกไม่เ ป็น อย่าได้โศกเศร้า เสียใจให้มากไป อาจมีงานที่เหมา ะสมกว่านี้รอคุณ อยู่” ต่อมาเขาก็ไปทำง านรับจ้าง ก็ถูกเถ้าแก่ไล่ กลับบ้าน เพราะเขาทำอะไรช ้ายืดยาด ครั้งนี้ภรรยาขอ งเขาปลอบใจเขาว่ า “คนเรามือไม้ช้า เร็วต่างกัน คนอื่นเขาทำมาเป ็นสิบๆปี คุณเรียนหนังสือ มาตลอด จะให้ทำเร็วเหมื อนคนอื่นได้ยังไ ง!”  เขาไปทำงานอีกหล ายอย่าง แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ ต่างกัน มักจะเลิกล้มกลา งคันอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เป็น เช่นนี้ ภรรยาก็จะคอยปลอ บใจไม่เคยตำหนิห รือว่ากล่าวอะไร ไลย ตอนที่เขาอายุได ้30กว่าปี ด้วยความสามารถด ้านภาษา เขาเลยสมัครเป็น ครูผู้ช่วยในโรง เรียนโสตศึกษา ต่อมาเมื่อมีประ สบการณ์การสอน เขาก็ออกมาเปิดโ รงเรียนโสตศึกษา ของตัวเอง จากนั้นเขาก็ได้ เปิดร้านขายผลิต ภัณฑ์จากผู้พิกา รหลายแห่งใ

พระภิกษุหนุ่มได้เข้า มานั่งในศาลาไม้ ท่านครองจีวรอย่างประณีต เต็มรูปแบบ "ทำไมท่านถึงครองจีวร  เหมือนกับจะเข้าร่วมพิธีกรรมสำคัญเช่นนั้นเจ้าค่ะ?" "อาตมากำลังรอบุคคลสำคัญท่านหนึ่ง" ท่านเจ้าอาวาสหนุ่มตอบ กำลังเดินทางมาถวายทานที่ยิ่งใหญ่ให้กับวัดในวันนี้ เธอจึงนั่งลงและคอยเฝ้ามองอยู่ ครึ่งชั่วโมงถัดมา มีผู้หญิงแต่งกายซอมซ่อก็เข้ามา เธอได้คุกเข่าต่อหน้าท่าน และกราบสามครั้ง ผิวของเธอหยาบกร้านด้วยแดดเผา เสื้อของเธอดูธรรมดาและใช้มาอย่างยาวนาน เธอหยิบเหรียญบาทจากกระเป๋าขึ้นมา 1 เหรียญ และตั้งจิตอธิษฐานเป็นเวลานาน  จึงถวายแด่พระท่าน ท่านเจ้าอาวาส ได้สวดให้พรอย่างเต็มยศ ราวกับว่าเป็นพิธีกรรมในวันสำคัญ เมื่อถวายเสร็จเธอได้กราบสามครั้ง  แล้วจากไป "คนนี้หรือคะ ที่ท่านรอรับถวายทาน" ผู้เฝ้ามองสงสัย  "เพียง 1 บาท?" ท่านเจ้าอาวาสตอบ  "จำนวนเงินนั้นไม่สำคัญ  ความสำคัญของทานคือมีคุณค่าเท่าไร สำหรับเธอเพียง 1 บาท ก็เหมือนเป็นสมบัติทั้งชีวิต เพราะว่านี่เป็นรายได้ที่เธอหามาตลอดทั้งวัน จำนวนเงินนั้นไม่สำคัญเท่ากับคุณค่าของความเป็นมนุษย์