ให้สิ่งใด ได้สิ่งนั้น : What goes around comes around
แม้ตะวันจะเริ่มโพล้เพล้
แต่ก็ยังไม่มืดเกินไปที่เขาจะสังเกตุเห็นหญิงสูงอายุแต่แต่งกายดีคนนั้น ยืนอยู่ข้างทางรอความช่วยเหลือ
.
เขาเบี่ยงรถเข้าจอดหน้ารถเมอซีเดส เบ๊นส์คันงามของเธอ และลงจากรถ ขณะที่เขาเดินเข้าไปหาเธอ
รถปอนเตี๊ยกของเขาทั้งสั่นทั้งคราง แม้เขาจะระบายยิ้มซะเต็มหน้า แต่ใบหน้าเธอยังคงเต็มไปด้วยแววกังวล
.
...ไม่มีใครยอมหยุดมาช่วยเราเลย ตั้งชั่วโมงกว่าแล้ว เขาจะทำร้ายฉันไหมหนอ ...
เขาดูไม่น่าเชื่อถือเลย... ดูซกมกและหิวโซอีกต่างหาก...”
.
เขาพอมองออกว่าเธอกลัวเขา
ยืนอยู่เดียวดายท่ามกลางความหนาวเย็น เขาเข้าใจดีว่าเธอรู้สึกอย่างไร
มันเป็นความหนาวสั่นที่มาพร้อมกับความกลัวเชียวหละ
.
“ผมมาช่วยครับ คุณผู้หญิง ทำไมไม่เข้าไปนั่งสบายๆในรถที่อบอุ่นกว่าละครับ...
เอ้อ ผมชื่อ ไบรอัน แอนเดอร์สัน ครับ”
.
ที่จริง รถเธอแค่ยางแตก
แต่นั่นก็หนักหนาพอแล้วสำหรับเธอ
ไบรอันก้มลงมองใต้รถ หาที่สำหรับค้ำแม่แรง
ถลกแขนเสื้อและขยับแขน 2 -3 ครั้ง
ในไม่ช้า เขาก็เริ่มเปลี่ยนยางได้
แต่ก็ต้องแลกกับความมอมแมมและเจ็บมือเล็กน้อย
.
ตอนที่เขาขันน๊อตล้อตัวสุดท้าย เธอหมุนกระจกรถลง และเริ่มคุยกับเขา
เธอเล่าว่า เธอมาจากเซ็นต์หลุยส์ และผ่านมาทางนี้
เธอไม่รู้จะขอบคุณเขาอย่างไรดี ที่อุตส่าห์มาช่วย
.
ไบรอันแค่ยิ้มให้ แล้วปิดกระโปรงหลังรถหลังเก็บเครื่องมือเสร็จ
หญิงผู้สูงศักดิ์ถามว่าเธอต้องจ่ายให้เขาเท่าไหร่
เธอพร้อมจะจ่ายไม่ว่าเท่าไหร่
เพราะเธอตระหนักดีว่า หากเขาไม่มาช่วย เหตุการณ์อาจจะเลวร้ายยิ่งกว่านี้ก็ได้
.
ไบรอันไม่เคยคิดถึงเรื่องเงินเลย
นี่ไม่ใช่งานหนักหนาอะไรสำหรับเขา
"มันแค่เป็นการช่วยเหลือคนที่ต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น"
ที่ผ่านมา เขาก็เคยได้รับการช่วยเหลือเช่นนี้จากผู้อื่นเช่นกัน เขาถือคติเช่นนี้เสมอมา และไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย
.
เขาบอกเธอว่า หากเธอจะชดใช้ให้เขาจริงๆละก็
ครั้งหน้าที่เธอเห็นใครที่ต้องการความช่วยเหลือ
จงช่วยคนนั้น และ...
“ให้คิดถึงผมด้วยก็แล้วกันครับ”
.
เขายืนมองจนเธอติดเครื่องยนต์และขับหายไป...
มันช่างเป็นวันที่หนาวและห่อเหี่ยว
แต่เขากลับรู้สึกดี และมีความสุข ขณะที่ขับรถกลับบ้าน กลางแสงตะวันยามเย็น
.
- - - - - - -
.
ห่างมาไม่กี่ไมล์ หญิงผู้สูงศักดิ์เห็นข้างทางมีร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่ง
เธอหวังเพียงแวะเข้าไปหาอะไรรองท้องและหลบหนาว
ก่อนที่จะเดินทางต่อ
ข้างในร้านทั้งมืด ทั้งสกปรก
ข้างนอกมีเพียงเครื่องเติมน้ำมันเก่าๆสองเครื่อง..
มันช่างเป็นภาพที่ไม่โสภาเลยสำหรับเธอ
.
สาวเสิร์ฟคนหนึ่งเดินมาหาเธอ ใช้ผ้าขนหนูที่สะอาดซับผมที่เปียกปอนให้เธอ
เธอคนนั้นยิ้มหวานมาก หวานซะจนความเมื่อยล้าจากการยืนมาแล้วทั้งวัน ยังไม่สามารถลบรอยยิ้มนั้นออกได้
ขณะที่กำลังฉงนใจ สาวเสิร์ฟน่าจะท้องได้แปดเดือนแล้ว
แต่เธอไม่เคยปล่อยให้ความเครียดและความเจ็บเมื่อยเหล่านั้นมาเปลี่ยนทัศนคติของเธอ
หญิงสูงศักดิ์ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะมีคนที่มีต้นทุนเพียงน้อยนิด แต่สามารถให้ผู้อื่นได้มากขนาดนั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนแปลกหน้าเช่นเธอ
...แล้วเธอก็นึกถึงไบรอัน
.
หลังจากเธอรับประทานอิ่ม เธอจ่ายด้วยเงินใบละร้อยดอลล์ขณะที่สาวเสิร์ฟเข้าไปเอาเงินมาทอน หญิงผู้สูงศักดิ์ได้หลบออกนอกร้านไปทันที
เมื่อสาวเสิร์ฟกลับมาพร้อมตังค์ทอน จึงไม่เห็นเธอขณะที่กำลังฉงนใจ เธอสังเกตเห็นมีบางสิ่งเขียนอยู่บนผ้ารองจาน
.
พอเธอได้อ่าน ในตาเธอเอ่อไปด้วยน้ำตา
หญิงสูงศักดิ์เขียนว่า
“เธอไม่ได้ค้างอะไรฉันเลย ฉันเคยเป็นเช่นนั้นมาก่อน
มีบางคนเคยช่วยฉัน เหมือนที่ฉันกำลังช่วยเธอ
หากเธอจะตอบแทนจริงๆละก็ จงช่วยผู้อื่นต่อไป อย่าให้โซ่ของความรักนี้ขาดช่วงลงที่เธอนะ”
.
ใต้ผ้ารองจานผืนนั้น ยังมีใบละร้อยดอลล์อยู่อีกสี่ใบ
.
เอาละ ยังมีโต๊ะที่ต้องเช็ด ถ้วยน้ำตาลที่ต้องเติม ลูกค้าที่ต้องบริการอีกมากมาย เธอยังคงทำงานต่อไปจนดึก
คืนนั้น เธอกลับถึงบ้าน ปีนขึ้นเตียงนอน
พร้อมกับหวนคิดถึงเงินและสิ่งที่หญิงผู้สูงศักดิ์ผู้นั้นเขียน
.
..เธอรู้ได้อย่างไรนะ ว่าเราและสามีกำลังต้องการมันมากทีเดียว
อีกเดือนเดียวลูกก็จะคลอดแล้ว มันจะลำบากยิ่งขึ้น หากเราไม่มีเงิน..
.
เธอทราบดีว่าสามีกลุ้มใจเรื่องนี้มาก
ดังนั้น ตอนที่สามีเธอล้มตัวลงนอนข้างเธอ เธอจุมพิศเขาเบาๆ และกระซิบค่อยๆว่า
“ไม่ต้องกังวลอีกแล้วนะ ฉันรักคุณค่ะ ไบรอัน แอนเดอร์สัน ที่รัก”
.
โบราณว่า “ให้สิ่งใด ได้สิ่งนั้น”
One day a man saw an old lady, stranded on the side of the road, but even in the dim light of day, he could see she needed help. So he pulled up in front of her Mercedes and got out. His Pontiac was still sputtering when he approached her.
Even with the smile on his face, she was worried. No one had stopped to help for the last hour or so. Was he going to hurt her? He didn’t look safe; he looked poor and hungry. He could see that she was frightened, standing out there in the cold. He knew how she felt. It was those chills which only fear can put in you. He said, “I’m here to help you, ma’am. Why don’t you wait in the car where it’s warm? By the way, my name is Bryan Anderson.”
Well, all she had was a flat tire, but for an old lady, that was bad enough. Bryan crawled under the car looking for a place to put the jack, skinning his knuckles a time or two. Soon he was able to change the tire. But he had to get dirty and his hands hurt.
As he was tightening up the lug nuts, she rolled down the window and began to talk to him. She told him that she was from St. Louis and was only just passing through. She couldn’t thank him enough for coming to her aid.
Bryan just smiled as he closed her trunk. The lady asked how much she owed him. Any amount would have been all right with her. She already imagined all the awful things that could have happened had he not stopped. Bryan never thought twice about being paid. This was not a job to him. This was helping someone in need, and God knows there were plenty, who had given him a hand in the past. He had lived his whole life that way, and it never occurred to him to act any other way.
He told her that if she really wanted to pay him back, the next time she saw someone who needed help, she could give that person the assistance they needed, and Bryan added, “And think of me.”
He waited until she started her car and drove off. It had been a cold and depressing day, but he felt good as he headed for home, disappearing into the twilight.
A few miles down the road the lady saw a small cafe. She went in to grab a bite to eat, and take the chill off before she made the last leg of her trip home. It was a dingy looking restaurant. Outside were two old gas pumps. The whole scene was unfamiliar to her. The waitress came over and brought a clean towel to wipe her wet hair. She had a sweet smile, one that even being on her feet for the whole day couldn’t erase. The lady noticed the waitress was nearly eight months pregnant, but she never let the strain and aches change her attitude. The old lady wondered how someone who had so little could be so giving to a stranger. Then she remembered Bryan.
After the lady finished her meal, she paid with a hundred dollar bill. The waitress quickly went to get change for her hundred dollar bill, but the old lady had slipped right out the door. She was gone by the time the waitress came back. The waitress wondered where the lady could be. Then she noticed something written on the napkin.
There were tears in her eyes when she read what the lady wrote: “You don’t owe me anything. I have been there too. Somebody once helped me out, the way I’m helping you. If you really want to pay me back, here is what you do, do not let this chain of love end with you.” Under the napkin were four more $100 bills.
Well, there were tables to clear, sugar bowls to fill, and people to serve, but the waitress made it through another day. That night when she got home from work and climbed into bed, she was thinking about the money and what the lady had written. How could the lady have known how much she and her husband needed it? With the baby due next month, it was going to be hard… She knew how worried her husband was, and as he lay sleeping next to her, she gave him a soft kiss and whispered soft and low, “Everything’s going to be all right. I love you, Bryan Anderson.”
There is an old saying “What goes around comes around.”
*******วันนี้ฉันส่งเรื่องนี้ให้เธอ
ขอให้เธอส่งต่อไปให้เพื่อน เพื่อให้แสงสว่างแห่งความรัก ส่องแสงต่อไปเรื่อยๆ
.
I just did.
.
เพื่อนที่ดีเหมือนดวงดาว...
คุณอาจไม่เห็นเขาตลอดเวลา
แต่คุณรู้ว่า เขาจะอยู่ที่นั่นเสมอ... ksd
.
Good friends are like stars…
You don’t always see them,
but you know they are always there.
.
.
ขอขอบคุณ
ที่มา : Fwd mail
และผู้เรียบเรียงลง powerpoint คุณ Ksd.thsmc
