เรื่องดีๆ ในอินเตอร์เน็ท

ในสมัยกรีกโบราณ, Socrates(โสเครติสนักปรัชญากรีก) ได้รับยกย่องให้เป็นมหาปราชญ์ และได้รับการยกย่องสรรเสริญเป็นอย่างสูง วันหนึ่ง มีคนรู้จักบังเอิญพบกับนักปรัชญาผู้ยิ่งใหญ่ผู้นี้ และพูดขึ้นว่า "คุณรู้อะไรมั้ย? ผมได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนของคุณมาเรื่องนึง" "ช้าก่อน..." โสเครติสตอบ  "ก่อนที่ท่านจะบอกข้า ข้าอยากที่จะให้ท่านผ่านการทดสอบสักเล็กน้อย  ข้าจะเรียกมันว่า บททดสอบกลั่นกรองสามชั้น" "กลั่นกรองสามชั้น?" "ถูกต้องแล้ว" โสเครติสกล่าวต่อไป  ก่อนที่ท่านจะเล่าให้ข้าฟังเกี่ยวกับเรื่องของเพื่อนของข้า  มันอาจจะเป็นการดี ที่จะใช้เวลาสักเล็กน้อย และการกลั่นกรองเรื่องที่ท่านจะพูด  และนั่นคือสาเหตุว่าทำไมข้าจึงเรียกมันว่า บททดสอบตัวกลั่นกรองสามชั้น ตัวกลั่นกรองแรก คือ "ความจริง"  "ท่านแน่ใจจริงๆ หรือว่าสิ่งที่ท่านกำลังจะบอกข้านั้นเป็นเรื่องจริง?" "เปล่าหรอก..." ชายผู้นั้นตอบ  "อันที่จริงข้าก็แค่ได้ยินเรื่องนี้มาเท่านั้นเอง แล้วก็..." "เอาเถอะ เอาเถอะ ไม่เป็นไร" โสเครติสกล่าว  &q

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว........ มีครูกับลูกศิษย์นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งใกล้กับสนามหญ้าอันกว้างใหญ่ ทันใดนั้น ลูกศิษย์คนหนึ่งก็ถามขึ้นมาว่า ลูกศิษย์ : อาจารย์ คับ ผมสงสัยจังเลยว่า   เราจะหาคู่แท้ของเราเจอได้ไงคับอาจารย์  บอกผมหน่อยได้ไหมคับ? อาจารย์ : (เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะตอบ)  อืม  มันเป็นคำถามที่ยากนะ แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นคำถามที่ง่ายเหมือนกันนะ ลูกศิษย์ : (นั่งคิดอย่างหนัก)  อืม?....งงอะไม่เข้าใจ อาจารย์ : โอเค งั้น เธอลองมองไปทางนั้นนะ  ตรงนั้นน่ะ มีหญ้าเยอะแยะเลยใช่ไหม  เธอลองเดินไปหาหญ้าต้นที่สวยที่สุด แล้วเด็ดมาให้ครูสิ ต้นเดียวเท่านั้นนะ แต่ว่าเวลาเธอเดินเนี่ยเธอต้องเดินไปข้างหน้าอย่างเดียวนะ  ห้ามเดินถอยหลัง เข้าใจไหม ลูกศิษย์ : ได้เลยครับ จาน รอสักครูน่ะครับ (ว่าแล้ว  ก้อวิ่งตรงไปยังสนามหญ้า) หลังจากนั้นไม่นาน.... ลูกศิษย์ : ผมกลับมาแล้วครับจาน อาจารย์ : อืม...แต่ทำไมครูไม่เห็นต้นหญ้าสวย ๆ  ในมือเธอเลยหละ ลูกศิษย์ : อ๋อ คืองี้ครับจาน  ตอนที่ผมเดินไปแล้วผมเจอต้นหญ้าสวยๆเนี่ย  ผมก้อก้อคิดว่า เออ เดี๋ยวก้อคงเจอต้นที่สวยกว่านี้ ดังนั้นผมก็

ถ้าคุณยังคิดว่าชีวิตเรา ยังไม่มีอะไรพร้อมเลย ลองดูวิดีโอนี้ เผื่อจะได้คิดในมุมมองที่ต่างออกไป ชมวิดีโอที่ http://goo.gl/K2Uwt3 Richie Parker เป็นวิศวกร ออกแบบเครื่องยนต์ที่แข่งขันใน NASCAR ในประเทศสหรัฐอเมริกา ชีวิตเขาดูเหมือนคนปกติในรุ่นเดียวกัน มีงานที่เขารัก และสามารถใช้ชีวิตได้เหมือนปกติสุข แต่เขาไม่มีแขนทั้งสองข้าง เขาเป็นคนพิการมาตั้งแต่เกิด Richie ไม่ได้คิดถึงเรื่องไม่มีแขนเลย เขาสามารถที่จะ ขี่จักรยานได้ ,เปิดตู้เย็น ,เปิดไมโครเวฟ ,ใช้คอมพิวเตอร์ และที่สำคัญเขา "ขับรถได้" น่าทึ่งไหมล่ะ ถ้าคุณมองข้ามอุปสรรคเสีย ความสำเร็จก็คงจะมาถึงในไม่ช้า ขอขอบคุณ : นิตยสาร Life&List www.lifeandlist.net

ถ้าคนๆ หนึ่งเปรียบเหมือนสายฝน  เป็นหยดน้ำที่เย็นฉ่ำสดชื่น..  แต่ชั่วประเดี๋ยวอาจหยุด  ชั่วประด๋าวตกมาโครมครืน  คนๆ นี้มีถ้อยคำเป็นสายฝน  ที่จะหยดมาแต้มความเย็นชื้นให้หัวใจคุณ  ชั่วประเดี๋ยวก็หยุด ให้คุณค้นหา  ชั่วประด๋าวมาใหม่ ให้คุณอิ่มเอม  เล่นอยู่กับสายฝนที่จริงก้อสนุกดี  แต่อย่าลืมว่า เล่นกับมันมากไปก็จับไข้ได้เหมือนกัน  ถ้าคนๆ หนึ่งเปรียบเหมือนอากาศ  เราหายใจกี่ครั้งต่อวันไม่มีใครนับ  และเราก็มักลืมเลือนไป  ว่าเรากำลังหายใจเอาอากาศเข้าไปอยู่  เพราะการมีอยู่ของอากาศ เรามองไม่เห็น  และมันก้อบางเบาจนคิดไม่ถึง  คิดไม่ถึงว่าที่จริง..อากาศแวดล้อมเราอยู่ใกล้ๆ ไม่ไกลเลย  คนๆ นี้ไม่มีถ้อยคำเป็นเม็ดเป็นหน่วย ให้คุณจับต้องได้และมองเห็น  แต่เขาจะหยิบยื่นในสิ่งที่คุณฝันได้เสมอ  และเติมเต็มในสิ่งที่คุณขาดหายไป แม้ว่าคุณจะไม่มีใครเลยก็ตาม  ถ้าเป็นคุณจะเลือกใคร???  ระหว่างคนที่บอกว่ารักคุณมาก..แต่เขาไม่ค่อยใส่ใจความเป็นอยู่คุณเลย  กับอีกคนที่ไม่เคยบอกแม้กระทั่งคิดถึง..แต่เขารู้หมดว่าคุณต้องการอะไร  และเป็นความจริงที่ว่า  "เราไม่สามา

โลกกลมๆ ใบนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ  ของฟรีไม่เคยมี ของดีไม่เคยถูก  อยู่ให้ไว้ใจ ไปให้คิดถึง  คนเราต้องเดินหน้า เวลายังเดินหน้าเลย  ไม่ต้องสนใจว่าแมวจะสีขาวหรือดำ ขอให้จับหนูได้ก็พอ  ยิ่งมีใจศรัทธา ยิ่งต้องมีสายตาที่เยือกเย็น  ในโลกกลม ๆ ใบนี้ ไม่มีคำว่า "แน่นอน"  คนเราเมื่อ ตัวตายก็ต้องลงดิน  ท้อแท้ได้ แต่อย่าท้อถอย อิจฉาได้ แต่อย่าริษยา พักได้ แต่อย่าหยุด  เหตุผลของคน ๆ หนึ่ง อาจไม่ใช่ของคน อีกคนหนึ่ง  ถ้าไม่ลองก้าว จะไม่มีวันรู้ได้เลยว่า ข้างหน้าเป็นอย่างไร  หนทางอันยาวไกลนับหมื่นลี้ ต้องเริ่มต้นด้วยก้าวแรกก่อนเสมอ  ปัญหาทุกอย่าง อยู่ที่ตัวเราทั้งสิ้น  จะเห็นค่าของความอบอุ่น เมื่อผ่านความเหน็บหนาวมาแล้ว  อันตรายที่สุดคือ การคาดหวัง เริ่มต้นดีแล้ว ลงท้ายก็ต้องดีด้วย  อย่ายอมแพ้ ถ้ายังไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่  จงใช้สติ อย่าใช้อารมณ์  เบื้องหลังความเข้มแข็ง สมควรมีความอ่อนโยน  ไม่มีคำว่า บังเอิญ ในเรื่องของความรัก มีแต่คำว่า ตั้งใจ  ยินดีกับสิ่งที่ได้มา และยอมรับกับสิ่งที่เสียไป หลังพายุผ่านไป ฟ้าย่อมสดใสเสมอ  หลังผ่านปัญหา จะรู้ว่าปัญหานั้นเล็กนิดเดีย

เด็ก 2 คน คุยกัน คนนึงก็บอกอีกคนว่า ข้ามีเคล็ดลับในการหาเงินใช้ จากผู้ใหญ่ ได้อย่างง่าย ๆ อยู่วิธีหนึ่ง  คือว่า ผู้ใหญ่ทุกคน มักจะมีความลับที่ไม่ยอมบอกเด็กกันทุกคน ก็เลยแนะนำเพื่อนว่า ต่อแต่นี้ไป ลองกลับไปบ้านแล้ว เมื่อพบผู้ใหญ่ ก็ให้บอกไปว่า  "ผมรู้เรื่องทุกอย่างแล้วครับ"  พอกลับถึงบ้าน ก็ลองใช้ดู เมื่อพบแม่ ก็เลยบอกแม่ว่า  "แม่ครับ ผมรู้เรื่องทุกอย่างแล้วครับ"  ทันทีที่พูดจบ แม่ก็รีบเอามือปิดปากแล้วควักเงินให้ 10 เหรียญแล้วทำมือ จุ๊ๆ ที่ปากแล้วบอกว่า  "ลูกอย่าไปบอกพ่อเค้านะ"  เด็กน้อยดีใจมากที่มุขนี้ได้ผล ได้เงินมาใช้ 10 เหรียญแล้ว ครั้น พอพ่อกลับมาบ้าน ก็ใช้ มุขเดียวกันคือ  "พ่อครับ ผมรู้เรื่องทุกอย่างแล้วครับ "  พ่อรีบเอามือปิดปากลูก แล้วควักเงินให้ลูก 20 เหรียญ แล้วบอกลูกว่า  "อย่าไปบอกแม่เค้าเชียวนะ" เจ้าเด็กน้อยดีใจมาก ที่ได้เงินมาแล้ว 30 เหรียญ ทันใดนั้น มีบุรุษไปรษณีย์ มากดกริ่ง ที่ประตู เด็กคนนี้ก็รีบวิ่งไปเปิดประตู ก็เลยนึกสนุก เผื่อฟลุ๊ค จะได้เงินอีก เพราะบุรุษไปรษณีย์ก็เป็นผู้ใหญ่เหมือนกัน จึงบอกบุร

             แม้ร่างกายจะพิการ แต่หากหัวใจไม่ย่อท้อ ก็ย่อมที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้เฉกเช่นคนทั่วไป และชมพู่ ภัทราวรรณ พานิชชา สาวขอนแก่น วัย 21 ปี ผู้ครอบครองตำแหน่ง มิสวีลแชร์ ไทยแลนด์ 2012 ก็เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างของผู้พิการ ที่แม้สภาพร่างกายจะไม่สามารถใช้การได้ครบถ้วนเหมือนคนทั่วไป แต่ทัศนคติที่ดีและกำลังใจจากคนรอบข้าง ก็ทำให้ชมพู่เข้มแข็ง และยืนหยัดได้จนถึงปัจจุบัน              โดยในช่วงต้นรายการ ชมพู่ ได้เล่าความเป็นมาของการประกวด มิสวีลแชร์ ไทยแลนด์ ผ่านรายการวีไอพี (24 กันยายน) ว่า โครงการนี้ได้เกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีที่แล้ว แต่ไม่ได้จัดอย่างเนื่อง และเป็นเพียงกิจกรรมเล็ก ๆ ซึ่งจัดขึ้นที่สนามหลวงเท่านั้น โดยปีนี้นับเป็นปีแรกที่มีการจัดงานอย่างจริงจัง โดยมีกิจกรรมและการเก็บตัว เหมือนเวทีการประกวดนางงามทั่ว ๆ ไป ซึ่งในแต่ละรอบ จะมีการคัดเลือกผู้เข้าประกวดด้วยการตอบคำถาม และแสดงความสามารถ              จนกระทั่งในรอบ 3 คนสุดท้าย ผู้เข้าประกวดต้องสุ่มเลือกซองคำถาม โดยในรอบนี้กรรมการได้ถามชมพู่ว่า  คิดเห็นอย่างไรกับสโลแกนของการประกวดที่ว่า "เป็นมากกว่าสายสะพายและมงกุฎ" ซ

Jamie Oliver เกิดมาพร้อมกับโรค Dyslexia ซึ่งทำให้ความบกพร่องในการอ่าน จัดเป็นความไม่ปรกติด้านการเรียนรู้ แม้จะมีอุปสรรค แต่เขาสนุกกับการทำอาหารและโชคดีที่พ่อแม่ของเขามีร้านอาหารกึ่งผับเล็กๆ เขาจึงมีที่ซ้อมมือในการทำอาหารได้ตลอด การทำอาหารเป็นสิ่งที่เขาหลงใหล เมื่อเรียนหนังสือจบเขาจึงพยายามหาร้านในร้านอาหารจนในที่สุดก็ได้โอกาสไปทำงานในร้านอาหารอิตาเลี่ยนแห่งหนึ่งและได้ค้นพบว่า อาหารอิตาเลี่ยนเป็นอาหารที่เขาทำได้ดีเป็นพิเศษ ในปี 1997 ผู้จัดของ BBC เห็นแววของเขาหลังจากได้ออกทีวีสั้นๆในรายการทำอาหารรายการหนึ่ง เนื่องจากสไตล์การพูดที่ไม่เหมือนใครและการทำอาหารที่ทำให้เรื่องยากๆดูง่าย จึงชวนเขามาทำรายการให้ BBC รายการนี้ชื่อ The Naked Chef ซึ่งทำให้ Jamie ดังเป็นพลุแตกและรายการทีวีอีกหลายสิบรายการตามมา เขาได้กลายเป็นเชฟที่ร่ำรวยที่สุดในโลก โดยนิตยสาร Forbes Magazine ประมาณการณ์ทรัพย์สินของเขาว่ามีเกิน 10,000 ล้านบาท Jamie ยังมีบทบาทสำคัญในการเปลี่ยนอาหารของในโรงเรียนของอังกฤษให้ดีต่อสุขภาพเด็กมากขึ้น เมื่อการเรียกร้องของเขา ส่งผลในการแก้กฏเกณฑ์เรื่องการจัดหาอาหารในโรงเรียน เมื่อทำส

ลอร์ด เนลสัน แม่ทัพเรือผู้ยิ่งใหญ่ เป็นคนเมาคลื่น โฮราทิโอ เนลสัน เป็นเด็กร่างผอมเล็ก ป่วยเป็นประจำ เมื่ออายุสิบสองขวบ พ่อจึงส่งไปเป็นลูกเรือ เนลสันใช้เวลาหลายปีไต่เต้าจนเป็นกัปตันเรือ เมื่อนโปเลียน โบนาปาร์ต ยาตราทัพไปทั่วยุโรป เนลสันก็เข้าสู่สงคราม สู้รบจนได้รับบาดเจ็บ ตาข้างขวาบอด และในสงครามครั้งถัดมา เขาก็เสียแขนขวา หากเป็นกัปตันคนอื่น ก็คงเลิกประจำการไปแล้ว แต่เนลสันไม่ยอมเลิก เขาประจันหน้าทัพนโปเลียนที่อียิปต์ เอาชนะศัตรูอย่างงดงาม ในสงครามครั้งนี้ เขาบาดเจ็บที่ศีรษะ สมองถูกกระทบกระเทือน แต่เขายังคงไม่ยอมเลิก ในสงครามใหญ่ครั้งหนึ่ง ผู้บัญชาการของเนลสันส่งสัญญาณให้เขาถอยหนีข้าศึก เนลสันหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมามองด้วยตาข้างขวา และบอกว่า "ไม่เห็นมีสัญญาณอะไรเลยนี่หว่า" เมื่อยืนหยัดสู้ ทัพเรือของเขาก็ชนะข้าศึก ในสงครามครั้งสุดท้ายของเขา เนลสันต่อกรกับทัพเรืออันเกรียงไกรของฝรั่งเศส-สเปน เนลสันถูกนักแม่นปืนศัตรูยิงบาดเจ็บสาหัส นอนรอความความตายอยู่หลายชั่วโมง แต่เขาก็ไม่ยอมตายจนกว่าจะได้ยินว่าทัพเรือของตนชนะ นานมาแล้ว ผมอ่านจากหนังสือเล่มหนึ่งที่สอนว่า เวลาเผชิญปัญ

คำพูดบางคำทำร้ายคนฟังได้น่าดู ถ้าจะให้ไม่แคร์เนี่ย ทำได้ยากแน่นอน ฉันเคยรู้สึกแย่ กับคำพูดแย่ ๆ ของคนหลายคน คำพูดของเขาทำให้เราหมดความนับถือตัวเอง บางครั้งมันอาจถึงขนาดทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป บั่นทอนสุขภาพกายและใจ คำพูดทิ้งยาพิษไว้ในใจเรา แล้วก็หนีลอยนวล คนที่แย่คือคนฟังสิ... ฉันเลยเปลี่ยนความคิดใหม่ พยายามหาเหตุผลเพื่อเข้าใจพวกเขา คนที่ชอบติข้อบกพร่อง ตอกย้ำปมด้อยของคนอื่น เพราะต้องการให้ตัวเองดูดี คนพวกนี้มีปมด้อยในใจ ชอบสร้างคุณค่าให้ตัวเอง โดยการติคนอื่น เพื่อลดคุณค่าของคนอื่น จิตใจเขาขุ่นมัว มองไม่เห็นความดี ความสวยงาม และสิ่งดี ๆ ในตัวคนอื่น เพื่อนำมาพูดถึง บ่อยครั้งที่เรามักเจอคำพูดแย่ ๆ จากคนรอบข้าง ถ้าไม่รู้จักดูแลจิตใจ ความรู้สึกของตัวเอง เราจะถูกบั่นทอนทีละนิด... คนข้าง ๆ ฉันคนหนึ่ง ชอบล้อปมด้อยของคนอื่น ด้วยคำพูดรุนแรง แล้วหัวเราะอย่างมีความสุข ว่าคนนั้นขาใหญ่ ว่าคนนี้ตัวดำ ยิ่งถ้าเขาล้อใคร แล้วคนฟังนั่งปาดน้ำตา เขายิ่งมีความสุข ที่สำคัญคนที่เขาติ ก็เป็นเพื่อนที่แสนดีของเขาทั้งนั้น... ฉันพยายามเข้าใจเขา เพื่อดูแลหัวใจตัวเอง ไม่ให้ถูกบั่นทอนไปต

ช่วงนี้เป็นช่วงที่มหาลัยกำลังจะสอบกลางภาค นักศึกษาต่างจดจ่ออยู่กับตำราเรียน ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ตั้งใจจะสอบให้ได้คะเเนนดีๆ เพราะเป็นปีสุดท้ายแล้ว ตัวผมอาศัยอยู่กับเพื่อนคนหนึ่งในหอพักนักศึกษาของมหาลัย  เพื่อนของผมคนนี้เป็นคนเหนือ ตัวเล็ก ผิวขาว ตั้งใจเรียนมาก เรามักจะได้เรียนวิชาเดียวกัน เพราะอยู่คณะเดียวกัน และมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ วันหนึ่งหลังจากเลิกเรียนตอนบ่าย4โมงครึ่ง ผมกลับถึงหอพัก ตอนนั้นก็เย็นแล้วรู้สึกหิว เลยชวนเพื่อนไปกินข้าวที่โรงอาหาร ซึ่งปกติเราก็ไปกินด้วยกันตลอด แต่วันนั้นเพื่อนผมบอกว่ายังไม่หิว ขออ่านหนังสือก่อนให้ผมไปกินก่อนเลย  ผมก็เลยต้องไปนั่งกินข้าวโรงอาหารคนเดียว  หลังจากกินเสร็จผมก็กลับมาติวหนังสือด้วยกันกับเพื่อนต่อที่หอ ในขณะที่ติวหนังสืออยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงท้องของเพื่อนร้องครืนๆ เป็นระยะๆ  ผมก็เลยถามเพื่อนว่า “ท้องร้องบ่อยจังทำไมนายไม่ไปหาไรกินก่อน” เพื่อนก็เลยตอบผมว่ายังไม่หิวแต่มือเขากลับหยิบขวดน้ำเปล่าที่สามารถกรอกฟรีได้ที่โรงอาหารมาดื่มเป็นระยะๆ ผมเองก็คิดว่าเพื่อนคงเครียดเรื่องสอบ เลยยังไม่อยากจะกินข้าว หลังจากติวกันถึง4ทุ่ม ต่างคนก็

มีเด็กกลุ่มหนึ่งเล่นกันใกล้รางรถไฟ 2 ราง  รางหนึ่งอยู่ในระหว่างการใช้งาน ในขณะที่อีกรางหนึ่งไม่ได้ใช้งานแล้ว  มีเพียงเด็กคนเดียวเท่านั้นที่เล่นบนรางที่ไม่ได้ใช้งาน ส่วนเด็กที่เหลือนั่งเล่นอยู่บนรางที่ยังใช้งานอยู่  เมื่อรถไฟแล่นมา คุณอยู่ใกล้ๆที่สับรางรถไฟ  คุณสามารถเปลี่ยนทางรถไฟไปยังรางที่ไม่ได้ใช้งานเพื่อช่วยชีวิตเด็กส่วนใหญ่  แต่นั่นหมายถึงการเสียสละชีวิตของเด็กคนที่เล่นอยู่บนรางที่ไม่ได้ใช้งาน  หรือคุณเลือกจะปล่อยให้รถไฟวิ่งทางเดิม?  ลองหยุดคิดสักนิด มีทางเลือกใดที่เราสามารถตัดสินใจได้  คุณต้องทำการตัดสินใจก่อนที่จะอ่านต่อไป  รถไฟไม่สามารถหยุดรอให้คุณไตร่ตรองได้  คนส่วนมากอาจเลือกที่จะเปลี่ยนทางรถไฟ และยอมสละชีวิตของเด็กคนนั้น  ผมคิดว่า คุณก็อาจจะคิดเช่นเดียวกัน  แน่นอน ตอนแรกผมก็คิดเช่นนี้เพราะการช่วยชีวิตเด็กส่วนมาก  ด้วยการเสียสละชีวิตเด็กหนึ่งคนนั้นดูสมเหตุผลทั้งทางศีลธรรมและความรู้สึก  แต่คุณเคยคิดบ้างไหมว่าเด็กที่เลือกเล่นบนรางที่ไม่ได้ใช้งานแล้ว  ที่จริงเขาได้ตัดสินใจถูกต้อง ที่จะเล่นในสถานที่ๆปลอดภัยแล้วต่างหาก  แต่ทว่า เขากลับต้องเสียสละชีวิตให้ก

ไม่อยากเรียกว่าลำบากเพราะเรามีความสุขและเต็มใจทำ เราเป็นลูกคนเล็ก มีพี่ 2 คน แม่รับจ้างทอดหมึกอยู่หน้าเตาร้อนๆ ค่าแรง วันละ 50 บาท พ่อถีบสามล้อรายได้ไม่แน่นอน ที่บ้านมีหม้อหุงข้าวไฟฟ้า 1 ใบ แล้วก็กระทะจานชามเท่านั้น เครื่องครัวอื่นๆไม่มี แม่เลิกงานตอน 3 ทุ่ม พ่อจะแวะกลับมาตอน 6 โมงเย็น เพื่อดูว่าลูกกินข้าวเรียบร้อยหรือยังแล้วก็ออกไปถึบรถต่อ แล้วก็เลยรับแม่กลับมา พี่สาวที่อายุมากกว่าเรา 3 ปี เป็นคนทำกับข้าว ตอนนั้นเรา 6 ขวบ คอยเป็นลูกมือ ทำทุกอย่างที่พี่สั่ง กินข้าวเสร็จ ก็เก็บล้างจาน แบ่งข้าวและ กับ ส่วนนึงไว้ให้พ่อกับแม่ โดยต้องรองน้ำใต้จานให้ดีๆ ไม่งั้นแม่กับพ่อต้องกินข้าวพร้อมมดง่ะ ซักเสื้อ กระโปรงเอง ไม่ต้องซักถุงเท้า ไม่ต้องรีดเสื้อ เพราะไม่มีรองเท้า แล้วก็ไม่มีเตารีด เสื้อนักเรียนขอบริจาคมาตอนวันเด็ก หนังสือยืมโรงเรียน (โรงเรียนวัดแหลมสุวรรณาราม) ไม่เคยมีค่าขนมไปโรงเรียน กินข้าวฟรีที่เค้าให้เด็กยาก จนกินน่ะ เราเริ่มหาเงินก้อนแรกในชีวิต ด้วยวัย 6 ขวบนี่แหล่ะ ตอนนั้นพ่อขาหัก (ถูกคนที่นั่งมาใน 3 ล้อ เอาไม้หน้า 3 ตี ด้วยเหตุ เบี้ยวค่าโดยสาร ในราคา 5 บาท) พ่อไม่

ชายคนหนึ่งเพิ่งจะมาพูดได้ตอนอายุ 4 ขวบ  ชายคนนั้น...เพิ่งจะมาอ่านหนังสือออกตอนอายุ 8 ขวบ  ชายคนนั้น...เคยถูกไล่ออกจากโรงเรียน  ชายคนนั้น...เคยถูกปฎิเสธจากโรงเรียนอาชีวะแห่งซูริค  ชายคนนั้น...เคยถูกอาจารย์ระบุว่า "สมองช้า  ไม่ชอบสังคมและล่องลอยอยู่ในความฝันอันโง่เขลาของตัวเองตลอดเวลา"  ชายคนนั้น...ชื่อ "อัลเบิร์ต ไอสไตน์" บิดาแห่งปรมาณู ชายคนหนึ่งเคยถูกปฎิเสธจากโรงเรียนเตรียมทหารเวสต์พอยต์  ชายคนนั้น...ลองสมัครใหม่ดูอีกที  ชายคนนั้น...ถูกปฎิเสธอีกครั้ง  ชายคนนั้น...พยายามเป็นครั้งที่สาม  ชายคนนั้น...ได้รับอนุญาตให้เข้าเรียน  ชายคนนั้น...ได้เป็นทหารสมใจ  ชายคนนั้น...เข้าไปอยู่ในหน้าประวัติศาสตร์สงครามโลกครั้งที่สองได้สำเร็จ  ชายคนนั้น...ชื่อ "นายพล ดักลาส แมคอาเธอร์" ผู้พิชิตแปซิฟิคแห่งสงครามโลกครั้งที่สอง ชายกลุ่มหนึ่งเป็นนักดนตรี  ชายกลุ่มนั้น...เคยถูกปฎิเสธจากผุ้บริหารคนหนึ่งจากบริษัทเดคคาเรคคอร์ติง  ชายกลุ่มนั้น...ถูกปฎิเสธด้วยเหตุผลที่ว่า ..  "เราไม่ชอบเสียงเพลงของพวกเขา และกลุ่มนักดนตรีที่เล่นกีตาร์กำลังจะหมดสมัยแล้ว" 

ขอขอบคุณ บทความดีๆและภาพสวยๆจาก love4home.com

น้ำ 2 แก้วถูกวางอยู่บนโต๊ะ แก้วทั้งสองใบมีลักษณะเหมือนกัน  และน้ำที่ถูกบรรจุก็ยังมีปริมาตรที่เท่ากัน  ความใสของมันยากที่เราจะแยกแยะด้วยตาเปล่าออก  น้ำสองแก้วถูกวางเปรียบเทียบกันเพื่อหาความแตกต่าง ระหว่างกัน  แน่นอนหากไม่มีเครื่องมือเข้าช่วยเราจะไม่สามารถรู้ได้เลยว่าน้ำทั้งสองแก้วมีความแตกต่างกันอย่างไร  น้ำแก้วแรกถูกนำมาจากแหล่งน้ำบริสุทธิ์บนยอดเขาอันแสนไกล  และยากที่จะสามาถนำกลับมาได้ในเวลาเพียง 1-2 วัน  ส่วนแก้วที่ 2 ซื้อมาจากร้านค้าข้างบ้าน..... แค่แหล่งที่นำมาก็เพียงพอที่จะบอกถึงความแตกต่างของน้ำทั้งสองแก้วนี้ได้  แต่ถ้าให้ผมลองพิสูจน์ดื่มน้ำทั้งสองแก้วนี้ดู  สมมุติว่าผมกำลังกระหายน้ำมากและในขณะนั้นมีน้ำวางอยู่สองแก้ว  ผมไม่รู้เลยว่าทำไมต้องมีน้ำวางอยู่สองแก้ว และทั้งสองแก้วมันไม่เหมือนกันยังไง  ผมอาจจะยกมันขึ้นมาดูตะกอน เพื่อให้แน่ใจว่าสะอาด  แต่แล้วผมคิดว่ายังไงผมก็ต้องยกมันขึ้นมาดื่ม หนึ่งในแก้วใบใดก็ใบนึง  ที่ผมคิดว่าสะอาดที่สุด และยากมากที่ผมจะรู้ว่าน้ำแก้วไหนดีที่สุด  คราวนี้ลองใหม่ ลองเอาน้ำที่ซื้อจากข้างบ้านใส่ลงไปในบรรจุภัณฑ์หรูหรา ดูแล้วส

ตามรายงาน World Health Statistics 2012 ขององค์การอนามัยโลก (WHO) ชาวญี่ปุ่นเป็นชนชาติที่มีอายุเฉลี่ยสูงที่สุดในโลก คือ 83 ปี (ชาย 80 ปี หญิง 86 ปี)  ดังนั้น หากปัจจุบันพ่อแม่มีอายุ 60 ปี ก็เท่ากับว่าจะมีชีวิตอยู่อีก 23 ปี หากใน 1 ปี มีโอกาสกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ 2 ครั้ง ในวันปีใหม่และวันไหว้บรรพบุรุษ (o bon) รวม 6 วัน พบหน้ากันวันละ 11 ชั่วโมง ก็เท่ากับจะมีเวลาพบหน้ากันอีก 1,518 ชั่วโมง หรือคิดเป็นเวลา 63 วันเท่านั้น  ส่วนคนไทย มีอายุเฉลี่ยเป็นอันดับที่ 107 ของโลก เท่ากับคนเกาหลีเหนือ และฟิลิปปินส์ คือมีอายุเฉลี่ย 70 ปี (ชาย 66 ปี หญิง 74 ปี) คือน้อยกว่าคนญี่ปุ่นถึง 13 ปี  ดังนั้น หากคนไทยกลับไปหาพ่อแม่เพียงปีละ 6 วัน ก็จะมีเวลาเห็นหน้ากันเพียง 660 ชั่วโมง หรือ 27.5 วันเท่านั้น  คนที่อยู่ใกล้กับพ่อแม่ ก็คงจะมีเวลาอยู่ด้วยกันนานกว่านี้ แต่บางคนก็อาจมีโอกาสอยู่ด้วยกันกับพ่อแม่น้อยกว่านี้อีก  ในปี 2010 รายการโทรทัศน์ Echika no kagami ของญี่ปุ่น ได้เคยนำเสนอเรื่อง 親が死ぬまでにしたい 55 のこと : 55 เรื่องที่อยากทำก่อนที่พ่อแม่จะเสียชีวิต ไว้ดังนี้  親に聞いておきたいこと เรื่องที่อยากถามพ่อแม่เอาไว้