จดหมายจากลูก
ฉบับที่1,712 วันที่16 พฤษภาคม
ถึงคุณแม่ที่เคารพรัก
แม่ครับสบายดีมั้ยครับ ตอนนี้ ที่ๆผมอยู่อากาศหนาวมาก ที่นี่เป็นยังไงบ้างครับแม่ แม่ครับผมมีข่าวดีจะบอกครับตอนนี้ผมได้เลื่อนตำแหน่งแล้วครับ ดีใจมั้ยครับแม่ ผมกับเพื่อนฉลองกันยกใหญ่เมากันเละเลยครับ ขอวันเดียวนะครับแม่ที่ผมผิดคำพูด ที่บอกกับแม่ว่าจะเลิกกินเหล้า (ขอโทษจริงๆนะ แม่นะ) แม่ครับผมมีเรื่องจะปรึกษาแม่อีกเรื่อง ตอนนี้ผมแอบชอบผู้หญิงอยู่คนนึง เธอน่ารักมากครับแม่ ท่าทางเธอเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยดูเป็นแม่ศรีเรือนมากเลยครับ อยากให้แม่ได้เห็นจัง แต่ไม่รู้จะจีบเธอได้รึเปล่า เอาใจช่วยผมนะครับจะได้มีหลานให้แม่เร็วๆไง ช่วงนี้ไอ้ ปื้ด เพื่อนผม(แม่คงจำมันได้นะ) มันก็คอยไปๆมาๆหาผมบ่อยๆ มันเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆครับแม่ ตอนไม่สบายก็ได้มัน นี่แหละที่คอยดูแลผมตลอด ไม่ต้องห่วงนะครับแม่ แล้วก็ไอ้ดุ๊กดิ๊กมันออกลูกมาอีกคอกเบ้อเริ่มเลยแม่ ไม่รู้ว่าผมจะเลี้ยงลูกมันไหวมั้ยเนี่ย ตัวมันด่างๆเหมือนไอ้ดุ๊กดิ๊กเลย มีตัวผู้ 5ตัว ตัวเมีย 3ตัวครับแม่ ผมว่าจะแจกเขาให้หมด แม่ครับผมอยู่ที่นี่รู้สึกเหงานิดหน่อย คิดถึงแม่มาก เมื่อตอนเด็กๆแม่ชอบมาห่มผ้าให้ผม คอยปลุกผมไปโรงเรียนทุกเช้า คอยดุด่าผมทุกวัน ไม่ได้ยินแล้วมันเหงาๆชอบกล
แม่ครับผมมีเรื่องอยากจะถามแม่เรื่องนึง แม่จำได้มั้ยตอนที่ผมเด็กๆแม่ชอบพูดกับผมตลอดว่าผู้ใหญ่ทำอะไรมักจะมีเหตุผล เด็กๆไม่เข้าใจหรอก พอผมโตเป็นผู้ใหญ่ผมก็ยังไม่เข้าใจที่แม่พูด ผมคงยังไม่มีลูกมั้งครับเลยยังไม่เข้าใจ ผมคิดมากอยู่หลายครั้งเลยว่า เวลาที่ผมทำอะไรผมก็มักจะมีเหตุผลทุกครั้ง แต่บางครั้งเหตุผลของผม มันก็เป็นที่ยอมรับของผมคนเดียว คนอื่นเขาไม่ยอมรับ เขาก็เลยเรียกว่าผมทำอะไรไม่มีเหตุผล แม่คงจะนึก ว่า ผมในใจใช่ไหมว่า คิดอะไรไร้สาระ แต่ผมจำได้นะ และไม่เคยลืมด้วย มีครั้งนึงแม่ก็ทำอะไรไม่มีเหตุผลเหมือนกัน ผมร้องไห้แทบตายไม่ยอมพูดกับใครตั้งหลายปี แม่จำวันนั้นได้มั้ย ตอนที่แม่ป่วยแล้วไม่ยอมบอกผม ผมถาม แม่ก็บอกว่าสบายดี ผมก็เลยไปเที่ยวเมาหัวราน้ำ กับเพื่อนตั้งหลายวันไม่ยอมกลับบ้าน แล้ววันนึง อาการของแม่ก็ทรุดหนักแล้วผมก็ไม่อยู่ดูแลเพราะมัวแต่เที่ยว แม่เลยนอนซมอยู่ในบ้านคนเดียวตั้งหลายวันกว่าผมจะกลับ พอผมกลับมาเจอแม่ ผมแทบคลั่งรีบพาแม่ไปหาหมอแทบจะเสียสติไปเลย แม่ครับถามจริงๆตอนนั้นแม่มีเหตุผลอะไรหรือถึงไม่ยอมบอกผม ถ้าแม่บอกผม ผมจะได้ไม่ไปเที่ยว คอยอยู่เป็นเพื่อนแม่ดีกว่า ผมไม่ได้เห็นเพื่อนสำคัญกว่าแม่นะ หากผมย้อนเวลาได้ ผมจะไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนเด็ดขาดเพราะความสนุกของผมวันนั้นทีเดียว ที่ทำให้ผมต้องมาคุยกับแม่ได้แค่ทางจดหมาย และเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นหน้าของ แม่ ผมไม่มีโอกาสกระทั่งได้จะยินเสียงแม่เป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่มีโอกาสที่จะขอโทษแม่ผมไม่โอกาสที่จะบอกแม่สักครั้งว่า ผมรักแม่มากแค่ไหน แม่ครับการกระทำครั้งนั้นของผมทำให้แม่ต้องจากผมไป แม่ครับ……….ผมรักแม่…………….
ปล.แม่ครับเมื่อถึงเวลา ผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนแม่นะ ผมจะดูแลแม่อย่างที่ลูกๆคนอื่นเขาทำกัน ผมรับรองว่าผมจะไม่ทิ้งแม่ไปไหนอีกครั้งแน่นอน
รักแม่กว่าชีวิตของผม
จาก ลูกเลว….
รักแม่ให้มากๆนะ ขอให้ผมเป็นคนสุดท้ายที่ต้องเขียนจดหมายแบบนี้…
Fwd mail : 16 เม.ย. 50
